Ατύχημα στην Ολυμπία Οδό: πρέπει να αλλάξει κάτι με τους ηλικιωμένους οδηγούς;

Συχνό το φαινόμενο αποπροσανατολισμού ηλικιωμένων ανθρώπων, στοιχίζει στο τιμόνι.
Αυστηρότερα κριτήρια επανεξέτασης και κινητοποίηση από συγγενείς αν είναι απαραίτητο.
Σκληρό να στερείς από κάποιον την αυτονομία του, δεν το θέλει κανείς για το μέλλον του.
Δικαιωματικά να οδηγούν και οι γηραιότεροι, όμως χωρίς να θέτουν σε κίνδυνο ζωές.

autoagora Team

Συχνό το φαινόμενο αποπροσανατολισμού ηλικιωμένων ανθρώπων, στοιχίζει στο τιμόνι

Δεν χρειάζεται να έχει μελετήσει κανείς εξειδικευμένες ανθρωπολογικές και άλλες επιστημονικές μελέτες, για να ξέρει ότι με το πέρασμα του χρόνου τα αντανακλαστικά μας παίρνουν την «κατιούσα». Όσο μεγαλώνει κάποιος σε ηλικία, οι αντιδράσεις του στα διάφορα εξωτερικά ερεθίσματα γίνονται πιο αργές και οι αισθήσεις του φθίνουν. Πολλά –και αρνητικά κατά βάση- συνεπακόλουθα έχουν δυστυχώς τα «γηρατειά», και ένα από αυτά είναι και η δυσκολότερη ικανότητα προσανατολισμού. Είναι μάλλον εύκολα κατανοητό ότι όλα τα παραπάνω αποκτούν ιδιαίτερα μεγάλη σημασία όταν συνδυάζονται με δράσεις όπως η οδήγηση οχημάτων.

Αυστηρότερα κριτήρια επανεξέτασης και κινητοποίηση από συγγενείς αν είναι απαραίτητο

Το πρόσφατο τροχαίο με τους δύο νεκρούς στην Ολυμπία Οδό, σχετίζεται δυστυχώς με όλα τα παραπάνω που εξετάζουμε στο παρόν άρθρο. Η 70χρονη οδηγός με την περιορισμένη -εκ του αποτελέσματος- αντίληψη των συνθηκών, μπερδεύτηκε στην έξοδο της Οδού και μπήκε χωρίς να το θέλει στο αντίθετο ρεύμα. Τα υπόλοιπα τραγικά που συνέβησαν ήταν θέμα λίγου χρόνου. Είναι συχνά τα ρεπορτάζ με τέτοια ή παρόμοια περιστατικά, τα οποία συνήθως προκαλούνται από οδηγούς μεγάλων ηλικιών. Και προφανώς ανακύπτει το ζήτημα: μήπως πρέπει να εξετάσουμε τρόπους αποφυγής τέτοιων ατυχημάτων; Μήπως πρέπει να διαμορφωθεί από την αρχή ένα διαφορετικό πλαίσιο για την ανανέωση διπλωμάτων σε αυτές τις ηλικίες; Μήπως τα παράβολα και η απλή «εξέταση» (ναι, σε εισαγωγικά) από γιατρό δεν είναι αρκετά; Ακόμη και η νοοτροπία -όλων μας ως κοινωνία- θα έπρεπε να διαφοροποιηθεί: ίσως θα πρέπει να αποτρέπουμε τους συγγενείς μας από την οδήγηση, όταν τους βλέπουμε «από πρώτο χέρι» ότι δεν τα πολυκαταφέρνουν, και όχι να κάνουμε τα «στραβά μάτια» λόγω αδυναμίας που τους έχουμε.

Σκληρό να στερείς από κάποιον την αυτονομία του, δεν το θέλει κανείς για το μέλλον του

Μπορεί να είναι δύσκολο να στερηθεί κάποιος την αυτονομία που του προσφέρουν οι μετακινήσεις με ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο. Αυτή η αυτονομία άλλωστε, είναι και η «μαγεία» της Αυτοκίνησης. Κανείς από εμάς δεν θα ήθελε να σκεφτεί έστω και για το... απότερο μέλλον του, ότι θα εξαρτάται από άλλους για τις μετακινήσεις του. Και σίγουρα ο «παροπλισμός» που συνεπάγεται η στέρηση της οδήγησης, θα μπορούσε να κάνει κάποιον να νιώσει ακόμη πιο «βαρύς» καθώς γερνάει.

Δικαιωματικά να οδηγούν και οι γηραιότεροι, όμως χωρίς να θέτουν σε κίνδυνο ζωές

Ωστόσο, τα δεδομένα στο ζήτημα που εξετάζουμε είναι συγκεκριμένα: τα ατυχήματα που προκαλούν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία οδηγοί έχουν σαν αίτια τα μειωμένα αντανακλαστικά και τη μειωμένη αντίληψη του περιβάλλοντος. Και ενώ είναι αυτονόητα κατανοητό ότι και οι γηραιότεροι συμπολίτες μας πρέπει να μπορούν να έχουν δικαίωμα στην οδήγηση, ίσως περνώντας τα χρόνια να πρέπει να το «αποδεικνύουν» και στην πράξη. Διαφωνούμε με ένα σύστημα που στερεοτυπικά θα λαμβάνει υπόψη του μόνο τα ψυχρά νούμερα της ηλικίας. Πρέπει να υπάρχει περαιτέρω αξιολόγηση της διανοητικής και φυσικής κατάστασης των «εκ νέου» υποψήφιων οδηγών: γιατί μονό ως τέτοιους (νέους) θα πρέπει να τους εξετάζουμε από την αρχή, για να αποκτούν μια –περιορισμένη πλέον κάθε φορά- επέκταση άδειας οδήγησης.