Έχουμε πάψει να αγαπάμε το αυτοκίνητό μας;

Παλαιότερα αγόραζες αυτοκίνητο για να το κρατήσεις και το πρόσεχες «σαν τα μάτια σου».
Πλέον, ο κόσμος δεν νοσταλγεί το βενζινάδικο και τα service, προτιμάει το leasing.
Πολλοί ακόμα υποστηρίζουν πως το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο μετακίνηση – είναι έκφραση χαρακτήρα.
Άλλοι το θεωρούν άβολο και ανεπιθύμητο στις πόλεις, δεν καταλαβαίνουν το «δέσιμο» μαζί του.

Παλαιότερα αγόραζες αυτοκίνητο για να το κρατήσεις και το πρόσεχες «σαν τα μάτια σου»

Για δεκαετίες, το αυτοκίνητο υπήρξε σύμβολο ελευθερίας, επιτυχίας και προσωπικής ανεξαρτησίας. Στις παλαιότερες γενιές, η αγορά ενός αυτοκινήτου δεν ήταν απλώς μία πρακτική επιλογή μετακίνησης, αλλά μία βαθιά συναισθηματική επένδυση. Σήμερα, όμως, μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, με νέα οικονομικά δεδομένα, διαφορετικές προτεραιότητες και περιβαλλοντικές ανησυχίες, η σχέση μας με το αυτοκίνητο δείχνει να αλλάζει. Μήπως τελικά σταματήσαμε να το αγαπάμε;

Κάποτε, η απόκτηση ενός αυτοκινήτου ήταν ένας μεγάλος προσωπικός στόχος για τον οποιονδήποτε, όχι απλά όσους αγαπούσαν τον χώρο του αυτοκινήτου. Οι κάτοχοι το φρόντιζαν «σαν τα μάτια τους» με τακτικό πλύσιμο, σχολαστική συντήρηση και προσεκτική οδήγηση. Το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν μέλος της οικογένειας και έπρεπε να αντέξει για χρόνια, εφόσον τότε ο κόσμος δεν άλλαζε συχνά όχημα. Δεν ήταν ασυνήθιστο να ακούς φράσεις όπως «με αυτό το αμάξι μεγάλωσα» ή «με αυτό ταξίδεψα για πρώτη φορά μόνος μου». Η συναισθηματική σύνδεση με το όχημα πήγαζε από την αίσθηση ιδιοκτησίας και την επιθυμία διατήρησής του μέσα στον χρόνο.

Πλέον, ο κόσμος δεν νοσταλγεί το βενζινάδικο και τα service, προτιμάει το leasing

Σήμερα, όμως, οι εποχές άλλαξαν. Το leasing, οι συνδρομητικές υπηρεσίες μετακίνησης και η στροφή προς εναλλακτικούς τρόπους κίνησης έχουν αλλάξει τη λογική της απόκτησης και διατήρησης ενός αυτοκινήτου. Πολλοί πλέον προτιμούν να χρησιμοποιούν ένα αυτοκίνητο για λίγα χρόνια, χωρίς να ανησυχούν για τη συντήρηση ή την πτώση της αξίας του. Η «ψυχρή» αυτή προσέγγιση ταιριάζει περισσότερο σε νεότερες γενιές που ζουν με γρήγορους ρυθμούς, χωρίς διάθεση, πόρους ή χρόνο για συναισθηματικά δεσίματα με αντικείμενα. Η βενζίνη, τα service και η φροντίδα θεωρούνται πλέον αγγαρείες, όχι ιεροτελεστίες. Κι αυτό φυσικά είναι δικαιολογημένο σε εποχές μεγάλης ακρίβειας και πληθωρισμού.

Πολλοί ακόμα υποστηρίζουν πως το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο μετακίνηση – είναι έκφραση χαρακτήρα

Ωστόσο, δεν έχουν εξαφανιστεί όλοι όσοι βλέπουν το αυτοκίνητο ως κάτι παραπάνω από μέσο μεταφοράς. Για πολλούς, είναι εργαλείο αυτοέκφρασης, είτε πρόκειται για ένα παλιό συλλεκτικό μοντέλο είτε για ένα ακριβότερο όχημα υψηλών επιδόσεων. Το αυτοκίνητο συμβολίζει ακόμη την ελευθερία, τη δυνατότητα να φύγεις όταν θέλεις, να εξερευνήσεις νέους τόπους, να ζήσεις εμπειρίες. Κατ ΄αυτούς είναι, με έναν τρόπο, προέκταση του εαυτού τους. Η επιλογή μάρκας, μοντέλου, ακόμη και χρώματος, εκφράζει την προσωπικότητα και τον τρόπο ζωής του κατόχου. Ακόμη, δεν πρέπει να αγνοηθεί η μάζα ανθρώπων που συνειδητά επιλέγουν να κρατούν τα παλαιότερα αυτοκίνητά τους, ακόμα κι αν μπορούν να αποκτήσουν ένα νεότερο. Αυτό είναι μία απόδειξη πως η αγάπη για το προσωπικό αυτοκίνητο είναι ακόμα υπαρκτή.

Άλλοι το θεωρούν άβολο και ανεπιθύμητο στις πόλεις, δεν καταλαβαίνουν το «δέσιμο» μαζί του

Από την άλλη πλευρά, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι, ειδικά στις μεγαλουπόλεις, θεωρούν το αυτοκίνητο εμπόδιο. Η κίνηση, η έλλειψη χώρων στάθμευσης, η ρύπανση και το κόστος χρήσης το καθιστούν ανεπιθύμητο για πολλούς. Πολλοί νέοι δεν βγάζουν καν δίπλωμα. Αντιλαμβάνονται τη μετακίνηση διαφορετικά, ως μέσα μαζικής μεταφοράς, ποδήλατο ή και περπάτημα. Η «αγάπη για το αυτοκίνητο» φαντάζει σε αυτούς κάτι ξεπερασμένο, ρομαντικό ή και περιβαλλοντικά ανεύθυνο. Δεν καταλαβαίνουν το δέσιμο με ένα μέσο που προκαλεί ταλαιπωρία και έξοδα. Τα παραπάνω είναι ιδιαίτερα συνηθισμένα στο εξωτερικό. Παρόλα αυτά, τουλάχιστον στην χώρα μας, οι νέοι δείχνουν να ενδιαφέρονται ακόμα για την απόκτηση ενός αυτοκινήτου, ακόμα κι αν μοιάζει δύσκολο.

Η αλήθεια ίσως βρίσκεται κάπου στη μέση. Η βαθύτερη έννοια του αυτοκινήτου έχει αλλάξει, όπως αλλάζει και η κοινωνία. Δεν σημαίνει ότι το αγαπάμε λιγότερο, ίσως απλώς το βλέπουμε αλλιώς. Για κάποιους παραμένει καθημερινή συντροφιά και αντικείμενο πόθου. Για άλλους είναι απλά εργαλείο μετακίνησης ή και βάρος. Με τα νέα οικονομικά και περιβαλλοντικά δεδομένα, το πραγματικό ερώτημα είναι αν μπορούμε να συμβιώσουμε με αυτό με νέους όρους, πιο ρεαλιστικούς, πιο συνειδητούς.