Η μονοτονία των ουδέτερων χρωμάτων στα σύγχρονα αυτοκίνητα
Τα ουδέτερα χρώματα είναι πιο «εύκολα» στην αγορά και μεταπώληση.
Ανά περιπτώσεις οι κατασκευαστές προσθέτουν έντονα χρώματα στην γκάμα, αλλά σπάνια προτιμώνται.
Η τάση των SUV και της premium αισθητικής πάει κόντρα σε αυτό που ξεχωρίζει – άρα και στο χρώμα.
Οι εταιρείες leasing επιλέγουν συνήθως λευκό ή γκρι για λόγους κόστους, ευκολίας συντήρησης και ομοιομορφίας.
autoagora Team
Τα ουδέτερα χρώματα είναι πιο «εύκολα» στην αγορά και μεταπώληση
Κάποτε οι δρόμοι έμοιαζαν με ουράνιο τόξο. Από το έντονο κόκκινο των ’80s μέχρι το ζωηρό πράσινο των ’90s, το αυτοκίνητο δεν ήταν μόνο μέσο μετακίνησης αλλά και έκφραση χαρακτήρα. Σήμερα, όμως, το γκρι, το λευκό και το μαύρο κυριαρχούν. Η εποχή των «χρωματιστών» αυτοκινήτων φαίνεται να έχει δώσει τη θέση της σε έναν μονότονο, ουδέτερο κόσμο. Είναι απλώς μόδα ή κάτι βαθύτερο;
Η πιο προφανής εξήγηση για την κυριαρχία των ουδέτερων αποχρώσεων είναι πρακτική. Το γκρι, το λευκό και το μαύρο «πουλάνε». Στην αγορά μεταχειρισμένων, ένα ασημί ή λευκό αυτοκίνητο θεωρείται «ασφαλής επιλογή» — δεν κουράζει, δεν προκαλεί αντιδράσεις και μπορεί να ταιριάξει σε κάθε οδηγό. Οι εταιρείες γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο μέσος αγοραστής προτιμά να επενδύσει σε κάτι διακριτικό, που θα κρατήσει την αξία του.
Η ουδετερότητα έχει γίνει, με άλλα λόγια, συνώνυμο της εμπορικής επιτυχίας. Οι κατασκευαστές το γνωρίζουν αυτό και προσαρμόζουν ανάλογα τις παλέτες τους. Ένα κόκκινο ή κίτρινο αυτοκίνητο μπορεί να εντυπωσιάζει στις φωτογραφίες, αλλά σπανίως τολμά κάποιος να το επιλέξει στην αντιπροσωπεία. «Θέλω κάτι που δεν θα το βαρεθώ», λένε οι περισσότεροι.
Ωστόσο, η αντίθετη άποψη λέει ότι αυτή η «ασφάλεια» οδηγεί σε μια γενικευμένη ομοιομορφία. Το χρώμα είναι στοιχείο ταυτότητας – και χωρίς αυτό, τα αυτοκίνητα χάνουν μέρος του χαρακτήρα τους.
Ανά περιπτώσεις οι κατασκευαστές προσθέτουν έντονα χρώματα στην γκάμα, αλλά σπάνια προτιμώνται
Δεν είναι πως οι αυτοκινητοβιομηχανίες δεν προσπαθούν. Κάθε τόσο βλέπουμε στην γκάμα έντονες αποχρώσεις: ένα μπλε «Performance», ένα πορτοκαλί «Sunset», ή ένα πράσινο «Urban». Ωστόσο, τα ποσοστά επιλογής αυτών των χρωμάτων παραμένουν ελάχιστα. Οι κατασκευαστές αναφέρουν ότι σε ορισμένες αγορές μόλις το 10% των πελατών επιλέγει κάτι εκτός των αποχρώσεων του γκρι.
Από τη μία, αυτό επιβεβαιώνει ότι ο καταναλωτής είναι συντηρητικός. Από την άλλη, δείχνει και έναν φαύλο κύκλο. Οι εταιρείες δεν επενδύουν αρκετά στην προώθηση χρώματος, γιατί ξέρουν ότι δεν θα πουλήσει. Έτσι, περιορίζονται σε «δοκιμασμένες» επιλογές, ενισχύοντας τη μονοτονία.
Κι όμως, σε ορισμένες ειδικές σειρές – όπως τα σπορ μοντέλα ή οι συλλεκτικές εκδόσεις – τα χρώματα εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό ρόλο. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα παραδείγματα είναι πια η εξαίρεση, όχι ο κανόνας.
Η τάση των SUV και της premium αισθητικής πάει κόντρα σε αυτό που ξεχωρίζει – άρα και στο χρώμα
Η άνοδος των SUV και της «premium» αισθητικής έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξαφάνιση του χρώματος. Τα περισσότερα SUV προβάλλονται ως κομψά, «σοβαρά» και με έμφαση στη διακριτική πολυτέλεια. Οι κατασκευαστές δίνουν έμφαση στα υλικά, στις λεπτομέρειες και στις γραμμές, όχι στο χρώμα.
Ένα γκρι μεταλλικό SUV δείχνει «ώριμο», «δυναμικό», «επαγγελματικό». Ένα πράσινο ή κόκκινο, αντίθετα, κινδυνεύει να θεωρηθεί «νεανικό» ή «εκκεντρικό». Αυτή η ψυχολογία της αγοράς επηρεάζει και τις ίδιες τις μάρκες. Ακόμη και οι premium κατασκευαστές, που κάποτε είχαν τολμηρές επιλογές, σήμερα περιορίζονται σε αποχρώσεις του γκρι και του λευκού.
Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη προσέγγιση. Κάποιοι θεωρούν πως τα έντονα χρώματα δεν είναι ασύμβατα με την πολυτέλεια — απλώς χρειάζονται σωστό πλαίσιο. Ένα βαθύ μπλε σε μία BMW ή ένα χρυσαφί μεταλλικό σε ένα Range Rover μπορεί να δείχνει εντυπωσιακό χωρίς να είναι φλύαρο. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι κατασκευαστές φοβούνται να ρισκάρουν.
Οι εταιρείες leasing επιλέγουν συνήθως λευκό ή γκρι για λόγους κόστους, ευκολίας συντήρησης και ομοιομορφίας
Ένας ακόμη παράγοντας που συχνά υποτιμάται είναι ο ρόλος των εταιρειών leasing. Καθώς όλο και περισσότεροι οδηγοί αποκτούν αυτοκίνητα μέσω εταιρικών ή ιδιωτικών μισθώσεων, οι στόλοι καθορίζουν μεγάλο μέρος της αγοράς. Και οι στόλοι επιλέγουν συνήθως λευκά ή γκρι οχήματα — για λόγους κόστους, ευκολίας συντήρησης και ομοιομορφίας.
Η τάση αυτή μεταφέρεται και στις μεταπωλήσεις. Ένα λευκό αυτοκίνητο που προέρχεται από leasing είναι πιο εύκολο να πουληθεί σε δεύτερο ιδιοκτήτη. Έτσι, ακόμη κι εκείνοι που αγοράζουν ιδιωτικά επηρεάζονται από αυτή τη «λευκή κανονικότητα». Το αποτέλεσμα; Οι δρόμοι γίνονται πιο μονόχρωμοι χρόνο με τον χρόνο.
Το ερώτημα παραμένει: πρόκειται για μια φυσική εξέλιξη ή για απώλεια ταυτότητας; Από τη μία, η ουδετερότητα εξυπηρετεί την πρακτικότητα. Από την άλλη, στερεί από την αυτοκίνηση ένα κομμάτι της μαγείας της. Ίσως, τελικά, η απάντηση να βρίσκεται κάπου στη μέση. Το αυτοκίνητο του μέλλοντος μπορεί να μην χρειάζεται κραυγαλέα χρώματα για να ξεχωρίσει, αλλά σίγουρα χρειάζεται χαρακτήρα. Και αυτός δεν γεννιέται από το γκρι.
