Η εποχή των αξεσουάρ: ποια θα επέλεγες για το αυτοκίνητο σου αν το αγόραζες στα 80s;

«Σπαρτιάτικος» ο εξοπλισμός των περισσότερων μοντέλων τη δεκαετία του '80.
Λίγα τα αυτοκίνητα με στροφόμετρο, ακόμη λιγότερα με ζάντες αλουμινίου.
Όμως μπορούσες να κάνεις «εξατομίκευση», μεσουρανούσαν τα καταστήματα αξεσουάρ.
Δεξιός καθρέπτης, αεροτομές, σπόϊλερ και «προβολάκια» οι πιο συνηθισμένες προσθήκες.

autoagora Team

«Σπαρτιάτικος» ο εξοπλισμός των περισσότερων μοντέλων τη δεκαετία του ‘80

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1980. Τα μοντέλα της εποχής, λίγη σχέση έχουν με τα αυτοκίνητα που πουλιούνται σήμερα. Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε σε δύο βασικά σημεία, εκτός από το αναμενόμενο έλλειμμα τεχνολογίας, υπήρχε… σοβαρή έλλειψη ιπποδύναμης αλλά και εξοπλισμού. Οι κινητήρες στα οικογενειακά μοντέλα, ακόμη και της κατηγορίας “C” (τα λεγόμενα «μικρομεσαία»), ξεκινούσαν από τα 1000-1100 κυβικά εκατοστά και με διαθέσιμη ιπποδύναμη μόλις περί τα 60-70 άλογα. Αντίστοιχα και ο εξοπλισμός τις περισσότερες φορές ήταν πραγματικά «Σπαρτιάτικος» με τα Γερμανικά μοντέλα μάλιστα να φημίζονται ακόμη περισσότερο για αυτήν την προσέγγιση.

Λίγα τα αυτοκίνητα με στροφόμετρο, ακόμη λιγότερα με ζάντες αλουμινίου

Και μιλώντας για «αξεσουάρ», δεν αναφερόμαστε στις ζάντες αλουμινίου, που έφεραν στον εξοπλισμό τους μόνο καθαρόαιμα σπορ μοντέλα ή έστω οι “Gti” εκδόσεις των hot hatch της εποχής. Αντιθέτως, αναφερόμαστε ακόμη και σε… απλούστερα στοιχεία όπως τα ηλεκτρικά παράθυρα ή και το στροφόμετρο, που τότε αποτελούσαν εξοπλισμό πολυτελέστερων μοντέλων, στις μεγαλύτερες κατηγορίες. Το δε Air Condition ήταν εξοπλιστικό στοιχείο μόνο σε ακριβές λιμουζίνες της Mercedes και της BMW (η Audi δεν ήταν ακόμη στο premium στερέωμα), και για να αποτελέσει προαιρετικό έστω εξοπλισμό ενός mainstream μοντέλου έπρεπε να περάσουμε στη δεκαετία του 1990. Ήταν η εποχή που τα «Βολιότικα» Nissan διαφήμιζαν στο πίσω παρ μπριζ με υπερηφάνεια «My Sunny is Air-conditioned”.

Όμως μπορούσες να κάνεις «εξατομίκευση», μεσουρανούσαν τα καταστήματα αξεσουάρ

Αναμενόμενο ήταν λοιπόν, αφού τα αυτοκίνητα της εποχής έβγαιναν «γυμνά» από τη γραμμή παραγωγής και μάλιστα συνήθως δεν υπήρχαν ούτε οι διάφορες εκδόσεις πλουσιότερου εξοπλισμού που υπάρχουν σήμερα, οι αγοραστές που ήθελαν το κάτι παραπάνω να στρέφονται στα “aftermarket” προϊόντα. Αυτά πωλούνταν από τα καταστήματα αξεσουάρ, που τότε μεσουρανούσαν. Μπορούσε κανείς έτσι να κάνει το αυτοκίνητο του πιο custom και να το φέρει στα «μέτρα του». Για την ακρίβεια: τα περισσότερα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν τότε στους δρόμους, όλο και κάποια αξεσουάρ πάντα θα είχαν τοποθετημένα. Ήταν αυτό που αναγκαστικά έκαναν μόνοι τους οι αγοραστές αφού δεν υπήρχαν οι αμέτρητες δυνατότητες «εξατομίκευσης» από τα τμήματα Marketing των εργοστασίων, που συναντάμε σήμερα.

Δεξιός καθρέπτης, αεροτομές, σπόϊλερ και «προβολάκια» οι πιο συνηθισμένες προσθήκες

Οι χρωματιστές λάμπες για τα εμπρός φώτα, αλλά και τα πλαϊνά «σπορ διακοσμητικά» αυτοκόλλητα «έδιναν και έπαιρναν», και ήταν οι συνηθέστερες πινελιές αισθητικής που μπορούσες να συναντήσεις,  στα περισσότερα μάλιστα αυτοκίνητα. Οι aftermarket ηλιοροφές, όπου έπρεπε να επέμβεις μέχρι… στη δομή του αμαξώματος για να τις τοποθετήσεις, αλλά και οι μονάδες κλιματισμού, αποτελούσαν ίσως τις πιο «βαριές» μορφές εξοπλισμού, που μπορούσαν να προσθέσουν μόνo όσοι διέθεταν υψηλότερο προϋπολογισμό. Οι συνηθέστερες προσθήκες ήταν ο δεξιός καθρέπτης, (ναι, δεν ήταν στο βασικό εξοπλισμό τις περισσότερες φορές), οι αεροτομές, τα σπόϊλερ (ή τα πιο πλήρη “bodykit”) και φυσικά τα «προβολάκια» ομίχλης.