Η νοσταλγία για ταχύτητα και επιδόσεις
Σήμερα τα αυτοκίνητα είναι γρηγορότερα από ποτέ, αλλά πουθενά δεν μπορείς να τα οδηγήσεις γρήγορα.
Πολλοί υποστηρίζουν πως ακόμα κι αν δεν μπορείς να «τρέξεις», το να έχεις ίππους κάτω από το καπό δίνει κύρος.
Παλαιότερα τα 200 άλογα θεωρούνταν πολλά, τώρα ακόμα και διπλάσια νούμερα μας ακούγονται φυσιολογικά.
Οι περισσότεροι δεν έχουν το «πάθος» για ταχύτητα, το Α και το Ω στους δρόμους είναι η ασφάλεια.
autoagora Team
Σήμερα τα αυτοκίνητα είναι γρηγορότερα από ποτέ, αλλά πουθενά δεν μπορείς να τα οδηγήσεις γρήγορα
Σε μια εποχή όπου τα αυτοκίνητα αγγίζουν επιδόσεις που μέχρι πριν λίγα χρόνια ανήκαν στη σφαίρα του εξωπραγματικού, η συζήτηση γύρω από το «πόσα άλογα χρειάζεται τελικά ένας οδηγός» γίνεται όλο και πιο έντονη. Η τεχνολογία επιτρέπει στα σύγχρονα μοντέλα να ξεπερνούν εύκολα τα 300 ή και τα 400 άλογα, ενώ τα 0-100 χλμ./ώρα κάτω από τα πέντε δευτερόλεπτα δεν αποτελούν πια αποκλειστικότητα υπεραυτοκινήτων. Κι όμως, ποτέ άλλοτε το περιβάλλον που συναντά ο μέσος οδηγός δεν ήταν πιο περιοριστικό, πιο επιτηρημένο και πιο αντίθετο στην ιδέα της «γρήγορης οδήγησης».
Η αντίφαση είναι προφανής: από τη μία πλευρά, οι κατασκευαστές επενδύουν τεράστια ποσά στην έρευνα και ανάπτυξη συστημάτων που χαρίζουν άμεση απόκριση, εκρηκτικές επιταχύνσεις και δυνατότητα παραγωγής εξωπραγματικής ισχύος. Από την άλλη, οι δρόμοι στους οποίους απευθύνονται αυτά τα αυτοκίνητα βρίσκονται υπό συνεχή επιτήρηση, με τα όρια ταχύτητας να παραμένουν αυστηρά και τις υποδομές να μην επιτρέπουν ιδιαίτερες… εξάρσεις οδηγικής διάθεσης.
Υπάρχει, φυσικά, και η άποψη πως αυτή η πραγματικότητα είναι απολύτως λογική. Η τεχνολογία επιδόσεων δεν εξελίσσεται για να αξιοποιείται πλήρως στον δημόσιο δρόμο, αλλά για να μεταφράζεται σε καλύτερη ποιότητα μετακίνησης. Περισσότερη ισχύς μπορεί να σημαίνει μεγαλύτερη άνεση σε προσπεράσεις. Δεν είναι όλοι οι ίπποι «ίδιοι» ούτε έχουν όλοι τον ίδιο προσανατολισμό.
Από την άλλη, οι λάτρεις της παλιάς σχολής αντικρούουν: ποιο το νόημα να έχεις δυνατότητες υπερ-αυτοκινήτου όταν η πραγματικότητα σε περιορίζει σε 80, 100 ή 120 χλμ./ώρα; «Είναι σαν να αγοράζεις εισιτήριο για συναυλία και να σου ζητούν να ακούς με ωτοασπίδες», λένε χαρακτηριστικά.
Πολλοί υποστηρίζουν πως ακόμα κι αν δεν μπορείς να «τρέξεις», το να έχεις ίππους κάτω από το καπό δίνει κύρος
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και τον κοινωνικό παράγοντα. Για πολλούς, τα άλογα δεν είναι μόνο εργαλείο επιδόσεων, είναι σύμβολο. Αποτελούν δηλωτικό δύναμης, επιτυχίας, κοινωνικού status. Ακόμα κι αν ο κάτοχος δεν πρόκειται ποτέ να πατήσει γκάζι μέχρι το πάτωμα, το γεγονός ότι «μπορεί» να το κάνει έχει τη δική του βαρύτητα.
Οι επικριτές της τάσης αυτής υποστηρίζουν ότι αυτός ο συμβολισμός έχει ξεφτίσει. Σε έναν κόσμο όπου ακόμα και ηλεκτρικά οικογενειακά SUV επιταχύνουν σαν supercar, το πρεστίζ της ισχύος έχει χάσει μέρος από τη μαγεία του. Δεν είναι πια τόσο εντυπωσιακό να έχεις 400 άλογα όσο ήταν πριν δεκαπέντε χρόνια. Το «κύρος των ίππων» υποχωρεί μπροστά στην τεχνολογική ισοπέδωση.
Άλλοι, όμως, επιμένουν πως ο χαρακτήρας ενός αυτοκινήτου εξακολουθεί να καθορίζεται από την ισχύ του. Το αυτοκίνητο παραμένει ένα αντικείμενο πάθους, αυτοέκφρασης, προσωπικής ταυτότητας. Ακόμα κι αν η ταχύτητα δεν χρησιμοποιείται στον δρόμο, το συναίσθημα του να ξέρεις πως μπορείς να την έχεις διαθέσιμη όποτε θέλεις, παραμένει ισχυρό.
Παλαιότερα τα 200 άλογα θεωρούνταν πολλά, τώρα ακόμα και διπλάσια νούμερα μας ακούγονται φυσιολογικά
Όσοι έχουν ζήσει την εποχή των 90s ή των early 00s θυμούνται πολύ καλά ότι τα 200 άλογα ήταν αριθμός που προκαλούσε δέος. Ήταν επιδόσεις που σε έκαναν να νιώθεις ότι έχεις κάτι πραγματικά γρήγορο. Σήμερα, τοπίο τελείως διαφορετικό: συμπαγή μοντέλα, οικογενειακά SUV, ακόμα και ηλεκτρικά μικρομεσαία φτάνουν ή ξεπερνούν αυτό το νούμερο χωρίς καν να προβάλλονται ως «σπορ».
Η κανονικοποίηση της ισχύος έχει δύο όψεις. Από τη μία, δίνει τη δυνατότητα στον μέσο οδηγό να έχει πρόσβαση σε επίπεδα επιδόσεων που παλαιότερα απαιτούσαν πολύ ακριβά ή «εξειδικευμένα» μοντέλα. Από την άλλη, απομυθοποιεί την έννοια της δύναμης. Όταν τα 300 άλογα τα συναντάς στο leasing ενός οικογενειακού crossover, τότε τι πραγματικά χαρακτηρίζει ένα δυνατό αυτοκίνητο;
Οι ρομαντικοί λένε ότι η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στο νούμερο, αλλά στο συναίσθημα: στον ήχο, στην αλληλεπίδραση, στη μηχανική προσωπικότητα. Η νέα γενιά οδηγών, όμως, φαίνεται πολλές φορές να εντυπωσιάζεται περισσότερο από την αθόρυβη και άμεση επιτάχυνση ενός ηλεκτρικού που τους κολλά στην πλάτη χωρίς καμία προσπάθεια.
Οι περισσότεροι δεν έχουν το «πάθος» για ταχύτητα, το Α και το Ω στους δρόμους είναι η ασφάλεια
Στους σύγχρονους δρόμους, το ζητούμενο δεν είναι η ταχύτητα, αλλά η ασφάλεια. Πολλοί οδηγοί πλέον δεν νιώθουν την ανάγκη να «τρέξουν», ούτε καν να δοκιμάσουν τα όρια του αυτοκινήτου τους. Η καθημερινότητα, η κίνηση, η κόπωση και οι υποχρεώσεις καθιστούν την οδήγηση μια διαδικασία μετακίνησης και όχι μια εμπειρία υψηλής αδρεναλίνης.
Κάποιοι θεωρούν ότι αυτή η εξέλιξη είναι φυσική. Το αυτοκίνητο γίνεται πιο υπεύθυνο, πιο ώριμο, πιο ασφαλές. Η κοινωνία δεν ανέχεται πια ρίσκα που παλαιότερα θεωρούνταν αποδεκτά. Τα συστήματα υποβοήθησης, οι περιορισμοί, οι κάμερες και οι αυστηρές ποινές είναι όλοι απαραίτητοι τρόποι ώστε να προστατευτεί η ζωή στο δρόμο.
Όμως υπάρχει και η αντίθετη οπτική: η σταδιακή εξαφάνιση της οδηγικής απόλαυσης. Το πάθος για ταχύτητα – όχι απερίσκεπτη, αλλά εκείνη την καθαρή, υπεύθυνη ευχαρίστηση ενός ικανού αυτοκινήτου – μοιάζει να χάνεται μέσα σε έναν κόσμο που επιβραβεύει την αποστείρωση της εμπειρίας.
Συνολικά, ο διάλογος για τα άλογα και το αν «χρειάζονται» δεν πρόκειται να σταματήσει. Ζούμε σε μια εποχή όπου η ισχύς βρίσκεται παντού, αλλά οι ευκαιρίες να τη χρησιμοποιήσεις σπανίζουν. Ίσως, τελικά, ο λόγος που αναζητούμε ακόμη την ταχύτητα να μην είναι για να τρέξουμε πραγματικά. Ίσως να είναι επειδή μας θυμίζει μια εποχή όπου το αυτοκίνητο ήταν κάτι περισσότερο από μέσο - ήταν συγκίνηση, ελευθερία, ταυτότητα.
