Γιατί ενώ σέβονται την ταμπέλα της σχολής δεν κάνουν το ίδιο με το «Ν»;
Τηρούν τις αποστάσεις και προσέχουν με τους μαθητευόμενους στις σχολές
Βλέπουν οδηγό με «Ν» και στην προσπάθεια να τον αποφύγουν τα κάνουν χειρότερα
«Τρέμει» ο πρωτάρης μην αργήσει στο φανάρι και φάει κράξιμο το ίδιο και να αλλάξει λωρίδα
Βέβαια, η έλλειψη εμπειρίας των νέων οδηγών τους κάνει να πελαγώνουν
Τηρούν τις αποστάσεις και προσέχουν με τους μαθητευόμενους στις σχολές
Όλοι όσοι καταφέραμε να αποκτήσουμε άδεια οδήγησης, διατηρούμε «ανεξίτηλα χαραγμένες» τις μνήμες από τα πρώτα μας μαθήματα. Πώς άλλωστε να ξεχάσουμε τα πρώτα χιλιόμετρα που κάναμε στους δρόμους, τις πρώτες αποστάσεις που διανύσαμε και όλα τα συναισθήματα που προκλήθηκαν από αυτή την εμπειρία; Ακόμη περισσότερο, τις φοβίες που είχαμε (ή αποκτήσαμε ύστερα από τα πρώτα μας λάθη) όταν καθόμασταν στην θέση του οδηγού. Η μη επιτυχημένη αλλαγή ταχύτητας, το σβήσιμο της μηχανής, μια λάθος στροφή, ένα θεόστραβο παρκάρισμα. Αυτά και πολλά άλλα ήταν κάποια από τα πιο συχνά λάθη που κάναμε - λίγο πολύ - όλοι ως μαθητές, με το άγχος να πολλαπλασιάζεται όταν τα λάθη λάμβαναν μέρος σε πολυσύχναστους δρόμους. Κι όμως, ο «θερμοκέφαλος» Έλληνας οδηγός, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δείχνει τον απαραίτητο σεβασμό στην όψη ενός αυτοκίνητου που φέρει πινακίδα από σχολή οδηγών. Τηρεί την απαραίτητη απόσταση γιατί περιμένει κάποιο απότομο φρενάρισμα, δείχνει κατανόηση σε κάποιο φλας που μπορεί να ξεχαστεί ή το σβήσιμο της μηχανής και έτσι, μέναμε μόνο στις διορθώσεις (και κατά επέκταση, παρατηρήσεις) των καθηγητών μας.
Βλέπουν οδηγό με «Ν» και στην προσπάθεια να τον αποφύγουν τα κάνουν χειρότερα
Και τώρα ας περάσουμε στο «φλέγον» θέμα, το οποίο αρχίζει στο στάδιο που οι μαθητευόμενοι έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο μαθημάτων τους και έχουν περάσει - επιτυχημένα - τις απαιτούμενες εξετάσεις. Όντας κάτοχοι διπλώματος, είναι ελεύθεροι να κυκλοφορήσουν στους δρόμους με το δικό τους αυτοκίνητο, το οποίο πρέπει να φέρει το αναγνωριστικό «Ν» του νέου οδηγού στο πίσω παρμπρίζ. Και εκεί είναι που αρχίζει αμέσως το «κακό» για τον ίδιο. Ο σεβασμός των υπόλοιπων χρηστών του οδικού δικτύου πάει περίπατο και στην θέση του έρχεται ο φόβος. Όπως όλοι οι πρωτάρηδες σε κάθε τι, έτσι και ένας οδηγός που κάνει (μοναχός του πλέον) τα πρώτα του χιλιόμετρα στους δρόμους της χώρας μας, θέλει τον απαραίτητο χρόνο για να μπορέσει να ανταπεξέλθει. Τα λάθη (τα οποία σίγουρα μειώνονται με το πέρασμα του καιρού) παραμένουν, αλλά χωρίς την παρουσία του καθηγητή στην θέση του συνοδηγού, είναι πιο δύσκολο να διορθωθούν άμεσα. Ο οδηγός με το «Ν», αποτελεί τον... αποδιοπομπαίο τράγο και όλοι τον αποφεύγουν για να μην καθυστερήσουν, πολλές φορές με παράτολμες μεθόδους, όπως απότομα προσπεράσματα και οτιδήποτε μαρτυρά θυμό.
«Τρέμει» ο πρωτάρης μην αργήσει στο φανάρι και φάει κράξιμο το ίδιο και να αλλάξει λωρίδα
Η πάροδος του χρόνου συνήθως βοηθά στη βελτίωση των συνθηκών και την απόκτηση της απαραίτητης εμπειρίας από τους πρωτάρηδες. Όμως, δεν είναι πάντα όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Αρκετοί οδηγοί χάνουν την αυτοπεποίθησή τους μέσα από τις αντιδράσεις των παλιών. Κάντε εικόνα τι γίνεται όταν καθυστερεί κάποιος να εκκινήσει σε ένα κόκκινο για δέκατα του δευτερολέπτου! Επίμονα και έντονα κορναρίσματα, φωνές , «φωτάκια», είναι πολλά δυστυχώς τα... όπλα στην φαρέτρα της - κακώς εννοούμενης - εξυπνάδας του μέσου Έλληνα οδηγού. Πόσες φορές άλλωστε έχουμε ακούσει την ατάκα «για να μάθεις να οδηγάς πρέπει να το κάνεις μέσα στην πόλη». Μια ατάκα η οποία δεν αναφέρεται μόνο στις οδηγικές απαιτήσεις που μπορεί να υπάρχουν σε ένα πολυσύχναστο μέρος, αλλά και τους χρήστες που το αξιοποιούν καθημερινά και την συμπεριφορά που επιδεικνύουν στους γύρω τους. Αλλωστε, ποιος έμαθε δίχως να κάνει λάθη;
Βέβαια, η έλλειψη εμπειρίας των νέων οδηγών τους κάνει να πελαγώνουν
Το... κοκτέιλ μπούλινγκ και απειρίας, σε συνδυασμό με την έλλειψη κάποιου που μπορεί να διορθώσει άμεσα μια αρνητική για αυτούς κατάσταση, φέρνει - σχεδόν πάντα - τους νέους οδηγούς στα όριά τους, με αποτέλεσμα να πελαγώνουν. Πανικός και «πάγωμα» για τους οδηγούς και ένα αυτοκίνητο το οποίο θα μείνει ακινητοποιημένο για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, όσο αυτό χρειαστεί για να διορθωθεί η κατάσταση. Και σε μια τόσο απαιτητική καθημερινότητα σαν και αυτή που ζούμε, πώς μπορεί κανείς να πει ότι διαθέτει τον απαραίτητο χρόνο για να κάτσει «φρόνιμος» στην σειρά του και να μην «χωθεί»; Ή σε άλλη περίπτωση, πως μπορεί κάποιος να προβλέψει ένα φρενάρισμα σε εντελώς λάθος στιγμή που θα κάνει ένας άπειρος οδηγός; Πόσο μάλλον την ιδιαίτερα... αγαπημένη περίπτωση του παρκαρίσματος ενός πρωτάρη, η οποία - συνήθως - κρύβει μεγάλη καθυστέρηση (και κάποιες φορές κινδύνους ως προς την ακεραιότητα των οχημάτων).
| Σχολιάστε |