Supercars των 90s που δεν βγήκαν κατασκευάστηκαν ποτέ

2) BMW Nazca
Η ιστορία του project Nazca ξεκίνησε το 1991, με την παρουσίαση της Nazca M12 στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Tokyo. Το όχημα ήταν δημιουργία του οίκου Italdesign, και ήταν το πρώτο μοντέλο που σχεδίασε ο 26χρονος τότε γιός του Giorgetto Giugiaro, Fabrizio. Το εντυπωσιακό αμάξωμα περιείχε στοιχεία από τα τερατώδη αγωνιστικά του Group C,  ήταν κατασκευασμένο από ανθρακονήματα και ζύγιζε 1100kg, έχοντας αεροδυναμικό συντελεστή 0,26. Οι πόρτες ήταν τύπου gullwing, ενώ το εμπρός μέρος ήταν φτιαγμένο από ένα ενιαίο κομμάτι. Το ίδιο ίσχυε και για το πίσω καπό. Ο κινητήρας βρισκόταν στο κέντρο και ήταν ο V12 της BMW 850i, ιπποδύναμης 300 αλόγων.

Ένα χρόνο μετά, το 1992, γνωρίσαμε την Nazca C2, η οποία ήταν η πιο εξελιγμένη έκδοση της M12. Το εμπρός μέρος ήταν επανασχεδιασμένο και πλέον διέθετε μακρόστενα φωτιστικά σώματα εκατέρωθεν των μικρών χαρακτηριστικών «νεφρών» της BMW, και ο κινητήρας ήταν κατά 50 άλογα πιο ισχυρός, αφού είχε δεχθεί την περιποίηση της Alpina. Η έμπνευση από τα αγωνιστικά οχήματα  ήταν πιο αισθητή, χάρη στα σταθερά bucket καθίσματα και τις 3 αεροτομές που είχε στο πίσω μέρος. Τέλος, η C2 ήταν κατά 100kg ελαφρύτερη από την M12, στρογγυλοποιώντας το βάρος της στα 1000kg.

Συνολικά κατασκευάστηκαν 3 Nazca, συμπεριλαμβανομένης και της M12. Το μοντέλο προοριζόταν να γίνει ο απόγονος της θρυλικής BMW M1, αλλά η Βαυαρική εταιρεία δίστασε να προχωρήσει σε παραγωγή, φοβούμενη πιθανή εμπορική αποτυχία.


 
3) Mercedes C112
Ένα ακόμα concept supercar που εξελίχθηκε με σκοπό να προχωρήσει σε κατασκευή, η Mercedes C112, ήταν βασισμένη στο επιτυχημένο αγωνιστικό C11.
Το αυτοκίνητο παρουσιάστηκε στην Έκθεση της Φρανκφούρτης το 1991, είχε κινητήρα V12 και ήταν εξοπλισμένο με αρκετή τεχνολογία, όπως το ενεργό σύστημα ανάρτησης «Active Body Control», το οποίο τοποθετήθηκε σε Mercedes παραγωγής 8 χρόνια μετά, στην CL-Class του 1999.

Εκτός αυτού, η C112 είχε τετραδιεύθυνση, cruise control με ραντάρ, εξελιγμένο σύστημα ελέγχου της πίεσης ελαστικών και ενεργητική αεροδυναμική. Η πίσω αεροτομή σηκωνόταν και λειτουργούσε σαν φρένο, χρησιμοποιώντας την αντίσταση του αέρα, ένα σύστημα που μπήκε σε παραγωγή το 2003, στην Mercedes SLR McLaren του 2003.
Οι πόρτες της εντυπωσιακής Mercedes C112 ήταν gullwing και άνοιγαν προς τα επάνω, ένας ξεκάθαρος φόρος τιμής στην εμβληματική 300SL.
Παρόλο που η εταιρεία είχε 700 παραγγελίες για το supercar της, επέλεξε να μην προχωρήσει σε παραγωγή, αφού θεωρούσε πως είχε όση αναγνώριση χρειαζόταν μέσα από τις επιτυχίες της στους αγώνες.
 


4) Audi Avus Quattro
Στην  Έκθεση του Tokyo του 1991, εκτός από την BMW Nazca M12, γνωρίσαμε και το Audi Avus Quattro, ένα πειραματικό αυτοκίνητο με σχεδιαστικές επιρροές από τα αγωνιστικά της Auto Union της δεκαετίας του 30. Τα εξωτερικά μέρη του αυτοκινήτου ήταν άβαφα, κατασκευασμένα από αλουμίνιο πάχους 1,5mm και είχαν σχηματιστεί στο χέρι, με την παλιά μέθοδο της σφυρηλάτησης. Το πλαίσιο του μοντέλου ήταν και αυτό από αλουμίνιο, και οδήγησε στην εξέλιξη του αμαξώματος του Audi A8 που κυκλοφόρησε το 1994.

Το αυτοκίνητο θα είχε κινητήρα W12 απόδοσης 509 ίππων, αλλά αυτός που ήταν τοποθετημένος στο concept που εμφανίστηκε στο Tokyo ήταν φτιαγμένος από λιγότερο εξωτικά υλικά, αφού ήταν ένα μοντέλο ακριβείας από ξύλο και πλαστικό, μιας και το πραγματικό μηχανικό σύνολο ήταν ακόμα υπό εξέλιξη. Οι πρώτοι W12 κινητήρες της Audi που τοποθετήθηκαν σε μοντέλο παραγωγής ήταν αυτοί του A8 που έκανε την εμφάνισή του στην αγορά το 2001.


 
5) Yamaha OX99-11
Αυτό το εξωφρενικό δημιούργημα είχε κινητήρα Formula 1, και έφτασε πολύ κοντά στο στάδιο της τελικής παραγωγής. Η ιδέα πίσω από το όχημα γεννήθηκε το 1989, όταν η Yamaha ήθελε να κατασκευάσει ένα αυτοκίνητο με τεχνολογία F1 χωρίς να ληφθεί υπόψη ο παράγοντας του κόστους. Το μοντέλο εξελίχθηκε από την Βρετανική IAD και διέθετε V12 κινητήρα 3,5 λίτρων, απόδοσης 400 ίππων στις 10.000 στροφές. Στην αρχή χωρούσε μόνο ο οδηγός, και η Ιαπωνική εταιρεία, εμπνευσμένη από την πολύχρονη παράδοση που είχε και έχει στις μοτοσυκλέτες, πρότεινε την προσθήκη δεύτερου καθίσματος πίσω από τον οδηγό.

Το αμάξωμα του OX99-11 ήταν κατασκευασμένο από ανθρακονήματα και ζύγιζε 1000kg, και το αυτοκίνητο ήταν ό,τι πιο κοντινό υπήρχε σε αγωνιστικό όχημα με πινακίδες κυκλοφορίας.
Δυστυχώς, η Yamaha θεώρησε πως δεν θα υπήρχε το κατάλληλο αγοραστικό κοινό, και το project ακυρώθηκε το 1994, πριν προχωρήσει σε μαζική παραγωγή.
Συνολικά υπάρχουν 3 πρωτότυπα του μοντέλου, ένα κόκκινο, ένα πράσινο και ένα μαύρο.