Τα προβλήματα στο ταξίδι και οι λύσεις της Bertha

Μπορεί οι 3 ταξιδιώτες να κατάφεραν να ξεκινήσουν επιτυχημένα την πορεία τους, σύντομα όμως ανακάλυψαν ένα πρόβλημα: Δεν ήξεραν το δρόμο για το Pforzheim. Έτσι, αναγκάστηκαν να οδηγούν κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές. Σύντομα προέκυψε και άλλο, πιο σοβαρό ζήτημα: το Benz Motorwagen Model III είχε έναν μονοκύλινδρο κινητήρα 954cc, ο οποίος απέδιδε 2,5 ίππους, ενώ η τελική του ταχύτητα ήταν 16 km/h. Δεν είχε όμως δοχείο καυσίμου, και το καρμπυρατέρ είχε χωρητικότητα 4,5l.

Σήμερα οι δρόμοι βρίθουν από πρατήρια ανεφοδιασμού, αλλά το 1888 αυτά δεν υπήρχαν ακόμα. Ως καύσιμο χρησιμοποιούταν το ligroin, το οποίο είχε ως βάση τη βενζίνη. Η οικογένεια προμηθεύτηκε το αναγκαίο υγρό από το φαρμακείο της πόλης Wiesloch, μία επιχείρηση που υφίσταται μέχρι και σήμερα και θεωρείται το πρώτο «βενζινάδικο» του κόσμου.

Αλλος ένας κίνδυνος που απειλούσε να θέσει πρόωρο τέλος στο ταξίδι ήταν η υπερθέρμανση του κινητήρα. Το σύστημα ψύξης δεν διέθετε ψυγείο, αλλά βασιζόταν στην εξάτμιση του νερού. Ως εκ τούτου, η Bertha Benz και οι γιοι της έκαναν στάσεις για να προμηθευτούν νερό από όπου μπορούσαν. Ταβέρνες, ρυάκια, ακόμα και τάφροι έξω από το δρόμο, ήταν μερικές από τις πηγές τους.



Η σύζυγος του εφευρέτη χρησιμοποίησε τις μηχανολογικές γνώσεις και το ένστικτό της για να επισκευάσει διάφορες βλάβες που προέκυψαν κατά την πορεία. Μία καρφίτσα από το καπέλο της αρκούσε για να δώσει λύση σε ένα φρακαρισμένο σωληνάκι καυσίμου. Με ένα κομμάτι ύφασμα, η κυρία Benz μόνωσε ένα χαλασμένο καλώδιο ανάφλεξης.

Η πορεία είχε ανηφόρες, και ο αδύναμος κινητήρας με το κιβώτιο ταχυτήτων 2 σχέσεων δεν αρκούσε για να δώσει την απαιτούμενη ώθηση στο όχημα που ζύγιζε 360 kg. Η γυναίκα με τους 2 γιούς της, αναγκάστηκαν να κατέβουν και να σπρώξουν το Motorwagen. Οι κατηφόρες εγκυμονούσαν κινδύνους, αφού το πρωτόλειο αυτοκίνητο είχε φρένα μόνο στους πίσω τροχούς, τα οποία ήταν ξύλινα και σύντομα θα έχρηζαν αλλαγής.
Η οικογένεια έφτασε εντέλει στο Pforzheim το σούρουπο, και ειδοποίησε τον Karl πίσω στο Mannheim μέσω τηλεγραφήματος.

Λίγες μέρες μετά, οι 3 έμπειροι πλέον ταξιδιώτες, πήραν την πορεία του γυρισμού, η οποία ήταν συντομότερη. Σταματώντας στην πόλη του Bauschlott, η Bertha ζήτησε από έναν τσαγκάρη να επενδύσει την επιφάνεια τριβής των φρένων με δέρμα. Εκείνη τη στιγμή, θεωρείται πως έγινε η εφεύρεση των τακακιών.



Όταν έφτασαν πίσω στο Mannheim, η Bertha Benz απέδειξε τόσο στον σύζυγό της, όσο και στους πολλούς σκεπτικιστές πως το αυτοκίνητο ήταν μία εφεύρεση με μεγάλο μέλλον μπροστά της. Το ταξίδι, που συνολικά κάλυψε περίπου 190 km, ήταν μία μεγάλη διαφήμιση για τα οχήματα του Karl, τα οποία βελτιώθηκαν με βάση τα συμπεράσματα του «test». Το κιβώτιο ταχυτήτων απέκτησε μία επιπλέον σχέση, για τις ανηφόρες, ενώ το σύστημα πέδησης αναβαθμίστηκε. Τότε έγινε αντιληπτή για πρώτη φορά η ανάγκη δοκιμών υπό σκληρές συνθήκες για την τελειοποίηση των νέων μοντέλων.

Μέχρι το επόμενο έτος, η εταιρεία Benz and Cie, ο πρόγονος της Mercedes-Benz, είχε 50 υπαλλήλους. Στο τέλος του αιώνα, οι εργαζόμενοι ήταν 430, και το 1899 κατασκευάστηκαν 572 αυτοκίνητα, αριθμός που το 1904 ήταν 3480. Η εποχή του αυτοκινήτου ξεκινούσε.

Λέγεται πως πίσω από έναν επιτυχημένο άνδρα βρίσκεται μία γυναίκα. Στην περίπτωση του Karl Benz και της εφεύρεσης που κινούταν μόνη της, η Bertha, με τη βοήθεια των παιδιών της, συνέβαλλε όχι μόνο στην προώθηση του Motorwagen, αλλά και στη διαμόρφωση της μετέπειτα πορείας της αυτοκίνησης.