Από τα Opel στα Ford

Την επόμενη χρονιά ο Φινλανδός πήρε μέρος στον πρώτο του αγώνα εκτός συνόρων, στο Ράλι Rothmans 747 στη Τζαμάικα, πίσω από το τιμόνι ενός Datsun 120Y. Τερμάτισε 12^ος και στο τέλος της σεζόν του έγινε προσφορά για να τρέξει επαγγελματικά με ένα Ford RS1800 στο Βρετανικό Ράλι RAC. Τη δεύτερη μέρα του αγώνα τράκαρε, αλλά είχε ήδη κατορθώσει να κερδίσει την προσοχή του Stuart Turner, που ήταν ο διευθυντής της ομάδας της Ford, ο οποίος του προσέφερε συμβόλαιο και μία θέση στην εργοστασιακή ομάδα του Μπλε Οβάλ για το Βρετανικό Πρωτάθλημα Ράλι του 1976.

Αποδεικνύοντας πως ο Turner είχε δίκιο, ο Ιπτάμενος Φινλανδός κέρδισε το πρωτάθλημα με ένα Escort RS1800. Αξιο μνείας είναι ένα συμβάν στο Ράλι Σκωτίας, κατά το οποίο οι μηχανικοί της Ford αντικατέστησαν το σπασμένο διαφορικό του οχήματος του Vatanen με ένα από Capri 3.0 ενός… θεατή.



Μεταξύ 1977 και 1979, ο Ari Vatanen πήρε μέρος και σε συγκεκριμένους αγώνες του WRC, κατακτώντας τη 2^η θέση στο Ράλι Νέας Ζηλανδίας του 1977, ανεβαίνοντας για πρώτη φορά στο βάθρο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Εκείνη τη χρονιά, η Ford αποσύρθηκε από τους αγώνες. Τη θέση της, πήρε η ημι-εργοστασιακή Rothmans Rally Team, η οποία συνέχισε να έχει τον Φινλανδό ανάμεσα στους οδηγούς της.

Το λευκό Ford Escort RS1800 με τις θρυλικές ρίγες της Rothmans στα χρώματα μπλε-πορτοκαλί-κίτρινο, έχει χαραχτεί στη μνήμη μας ως συνώνυμο του Vatanen, και όχι άδικα. Με συνοδηγό τον David Richards, που έμελλε να γίνει ο συνιδρυτής της Prodrive, ο Vatanen ήταν ο γρηγορότερος στις κακοτράχαλες διαδρομές της ελληνικής υπαίθρου, και κέρδισε την 1^η θέση στο Ράλι Ακρόπολις του 1980, αποκτώντας 1^η φορά νίκη σε Ράλι του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Την επόμενη χρονιά κέρδισε τον τίτλο του WRC, περνώντας στα βιβλία του motorsport ως ο πρώτος οδηγός αγώνων μη εργοστασιακής ομάδας που κατάφερε να κάνει κάτι τέτοιο. Αυτή η μοναχική ιδιότητα συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, μέχρι το 2017 και τον Sebastien Ogier.



To 1982, ο Vatanen έφυγε από τη Ford, και, μαζί με την ομάδα της Rothmans, επέστρεψε στην προηγούμενη αγάπη του, την Opel, και την εμβληματική Ascona 400. Βρισκόμασταν πλέον στην εποχή της τετρακίνησης όμως, και οι πισωκίνητοι «Κεραυνοί» δεν μπορούσαν να αναμετρηθούν «στα ίσια» απέναντι στα υπόλοιπα αγωνιστικά τέρατα. Παρόλα αυτά, το 1983 κατάφερε να κερδίσει στο απαιτητικό Ράλι Σαφάρι στην Κένυα, ενώ αργότερα την ίδια χρονιά, ήρθε 4^ος στο Ράλι Ακρόπολις πίσω από το τιμόνι του αδελφού με την Ascona, Manta. Ο ακραίος τρόπος οδήγησης, έκανε τον συνοδηγό του να αναφωνήσει το ξακουστό «Dear God» στο Ράλι Manx.

 

autoagora Team