Fiat 127: έτσι ξεκίνησαν τα supermini πριν από μισό αιώνα
Συνδύασε την πρακτικότητα με τις μικρές διαστάσεις και την προσιτή τιμή με την αντοχή, ενώ παράλληλα θεωρείται το πρώτο supermini, διαθέτοντας στοιχεία που χρησιμοποιούνται από τις εταιρείες μέχρι σήμερα. Αυτό είναι το Fiat 127, που έκλεισε 51 χρόνια ύπαρξης.
Κατά τη διάρκεια των 70s, η νέα κατηγορία αυτοκινήτων, που ονομαζόταν supermini, έκανε θραύση στην ευρωπαϊκή αγορά. Το πρώτο Mini αποτέλεσε την απαρχή των μικρών, οικονομικών, προσθιοκίνητων μοντέλων με έξυπνη εργονομία, και το Fiat 127 που εμφανίστηκε το 1971 ακολούθησε παρόμοια συνταγή με ελαφρώς μεγαλύτερες διαστάσεις, μοιάζοντας περισσότερο στα supermini που παράγονται σήμερα.
Η ιστορία του Fiat 127, του μοντέλου που εμφανίστηκε πριν από τα Renault 5, Ford Fiesta και VW Polo που το ανταγωνίστηκαν, ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 60, όταν η ιταλική εταιρεία ήθελε να δημιουργήσει τον αντικαταστάτη του γερασμένου 850.
Ως βάση χρησιμοποιήθηκε η προσθιοκίνητη διάταξη που είχε σχεδιάσει ο μηχανολόγος Dante Giacosa και είχε χρησιμοποιηθεί στο Autobianchi Primula του 1964. Ο Giacosa, ενώ λάτρεψε την ιδέα του Ισσηγόνη να ενσωματώσει το σασμάν στο κάρτερ του κινητήρα, θεωρούσε πως αυτή ήταν κοστοβόρα. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να διαχωρίσει το κιβώτιο ταχυτήτων από το μοτέρ, προκειμένου η παραγωγή τους να είναι το ίδιο οικονομική με αυτά που προορίζονταν για συνηθισμένες, πισωκίνητες διατάξεις. Αποφάσισε να τοποθετήσει το σασμάν στο πλάι του κινητήρα, ενώ, προκειμένου να μην αυξηθεί το πλάτος του αυτοκινήτου, εξέλιξε ένα ομοαξονικό σύστημα συμπλέκτη και τοποθέτησε ημιαξόνια διαφορετικού μήκους, τα οποία ήταν ζυγοσταθμισμένα. Αυτή η πρακτική ακολουθείται μέχρι και σήμερα από τις αυτοκινητοβιομηχανίες.
Εξελιγμένο με γνώμονα να είναι μεγαλύτερο από το Mini και το Autobianchi A112 (που θεωρούταν ο ανταγωνιστής του βρετανικού μοντέλου), αλλά μικρότερο από το Fiat 128 και την Alfa Romeo Alfasud, το 127 ήταν σχεδιασμένο από τον Pio Manzù, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Pio Manzoni. Γεννηθείς το 1939, ο Ιταλός δημιουργός ήταν γιος ενός διάσημου γλύπτη, και από το 1968 εργαζόταν στο Fiat Centro Stile. Παρόλο που η ανώτερη διοίκηση θεωρούσε πως ο 29χρονος Pio δεν ήταν αρκετά έμπειρος για να αναλάβει ολόκληρα project μόνος του, ο επικεφαλής σχεδιασμού Gian Paolo Boano, μαζί με τον Dante Giacosa, πιστεύοντας στον Manzù, του ανέθεσαν ένα concept car.
Η διοίκηση εντυπωσιάστηκε, και έτσι δόθηκε η έγκριση στον νέο να δημιουργήσει το αυτοκίνητο που εντέλει θα γινόταν το Fiat 127.
Το μοντέλο παραγωγής που εμφανίστηκε στο Σαλόνι της Γενεύης το 1971, είχε ελάχιστες αλλαγές σε σχέση με την τελική πρόταση του Manzù. Το αυτοκίνητο αρχικά ήταν 2θυρο, αφού η πόρτα του χώρου αποσκευών άνοιγε χωρίς το πίσω παρμπρίζ. Το καπό επεκτεινόταν και στα φτερά, κάτι που ονομάζεται «clamshell design», αφού ο τρόπος λειτουργίας του θυμίζει τα μύδια. Τα εμπρόσθια φανάρια ήταν τοποθετημένα σε εσοχές ψηλά στον πρόβολο, ενώ από κάτω βρίσκονταν τα φώτα στάθμευσης και τα φλας. Στο προφίλ, η έντονα κεκλιμένη 3η κολώνα έδινε την εντύπωση πως το Fiat 127 κινούταν προς τα εμπρός, ακόμα και όταν αυτό ήταν σταθμευμένο. Το μόνο αρνητικό ήταν το άνοιγμα για το χώρο αποσκευών, το «κατώφλι» του οποίου ήταν ψηλό.
Το εσωτερικό του μικρού Ιταλού έλαβε εγκώμια, αφού ήταν ιδιαίτερα ευρύχωρο και άνετο. Το 80% του όγκου του αυτοκινήτου ήταν διαθέσιμο για τους επιβάτες και τις αποσκευές τους. Το ταμπλό ήταν απλό και χρηστικό, με ένα μεγάλο φιλέτο με εφέ ξύλου να διατρέχει κατά μήκος του. 2 μεγάλοι στρογγυλοί αεραγωγοί στο κέντρο, ταίριαζαν όμορφα με τα 2 όργανα πίσω από το τιμόνι.
Ο κινητήρας του Fiat 127 ήταν τετρακύλινδρος 903cc, απόδοσης 47 ίππων, ο οποίος είχε κλίση προς τα εμπρός, για καλύτερη κατανομή βάρους. Το ίδιο μοτέρ είχε χρησιμοποιηθεί στο 850 και το Autobianchi A112. Προκειμένου να διατηρηθεί το κόστος παραγωγής, και κατά επέκταση αγοράς, χαμηλό, η πίσω ανάρτηση του μοντέλου είχε σούστες. Έχοντας ως στόχο την ασφάλεια των επιβατών, σε μία περίοδο όπου τα ηλεκτρονικά συστήματα στα αυτοκίνητα ακούγονταν ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας, η Fiat εξόπλισε το μοντέλο με αρθρωτή κολώνα τιμονιού η οποία μπορούσε να υποχωρήσει σε περίπτωση ατυχήματος, καθώς και ζώνες ελεγχόμενης παραμόρφωσης στο αμάξωμα.
| Σχολιάστε |