Το Autobianchi με το τσίμπημα του Σκορπιού

Ο Carlo Abarth ίδρυσε τη θρυλική ομώνυμη εταιρεία το 1949. Ήδη λίγο μετά την παρουσίαση του Autobianchi A112, αυτός βελτίωσε ένα μοντέλο, χρησιμοποιώντας έναν κινητήρα που είχε δημιουργήσει για άλλα αγωνιστικά οχήματα της Fiat, με την οποία είχε αγαστή συνεργασία.  Εκείνη ήταν μία κακή οικονομικά περίοδος για την εταιρεία, και έτσι το project δεν ευδοκίμησε. Τον Ιούλιο του 1971, ο 63χρονος Carlo πούλησε την Abarth στη Fiat, η οποία την έκανε το αγωνιστικό της τμήμα και αυτόν διευθύνων σύμβουλο.



Το Autobianchi A112 Abarth παρουσιάστηκε μαζί με το A112 E, το Σεπτέμβριο του 1971. Ο κινητήρας ήταν 982cc, χάρη σε μακρύτερη διαδρομή, και είχε υψηλότερη συμπίεση, πιο «άγριο» εκκεντροφόρο, διπλό 32άρι καρμπυρατέρ της Weber, και φυσικά σύστημα εξαγωγής της Abarth. Παράλληλα το ψυγείο νερού ήταν μεγαλύτερο, ενώ τοποθετήθηκε και ψυγείο λαδιού. Ως αποτέλεσμα, η ιπποδύναμη σκαρφάλωσε στα 58PS και η ροπή στα 74Nm. Η ανάρτηση αναβαθμίστηκε καταλλήλως, όπως και τα φρένα που απέκτησαν υποβοήθηση.

Το αυτοκίνητο υποδήλωνε τον ανήσυχο χαρακτήρα του στο εξωτερικό του, που τον πρώτο χρόνο ήταν αποκλειστικά διαθέσιμο σε κόκκινο χρώμα με μαύρο καπό. Η γρίλια άλλαξε, και πλέον ανέγραφε με μεγάλα, κεφαλαία γράμματα «AUTOBIANCHI ABARTH», κάνοντας σαφές το μήνυμα πως αυτό εδώ δεν ήταν ένα συνηθισμένο A112. Η διχρωμία συνεχιζόταν και στο πλάι, με μία μαύρη φάσα χαμηλά, καθώς και πίσω, κάτω από τα φανάρια. Αντίστοιχα, το εσωτερικό έγινε πιο «πολεμικό» με νέο, πλήρη πίνακα οργάνων, sport καθίσματα και 3άκτινο τιμόνι.



Παρά τον επιπλέον εξοπλισμό, το βάρος του κορυφαίου A112 δεν αυξήθηκε παραπάνω από 20kg. Το όχημα μπορούσε να επιταχύνει από στάση στα 100km/h μέσα σε 12,5 δευτερόλεπτα, και η τελική ταχύτητα ήταν 150km/h, απόρροια τόσο της μεγαλύτερης ισχύος όσο και του μακρύτερου βήματος στη μετάδοση. Οι αριθμοί αυτοί ακούγονται μικροί σήμερα, αλλά ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για ένα όχημα των 70s με κινητήρα μικρότερο των 1000cc.
 
Το 1973 η Autobianchi ανανέωσε το μοντέλο. Η εμπρόσθια μάσκα διέθετε γρίλια με μεγαλύτερα ανοίγματα, ενώ οι προφυλακτήρες στις εκδόσεις πλην της Normale έγιναν πλαστικοί. Στη διαθέσιμη χρωματική παλέτα προστέθηκαν κι άλλες επιλογές, ενώ το Abarth έχασε τις μαύρες πλευρικές ρίγες και απέκτησε νέες καρό επενδύσεις στο εσωτερικό. Παράλληλα, μπορούσε να διατεθεί με περισσότερα χρώματα, και στην περίπτωση διχρωμίας, μόνο το καπό ήταν μαύρο.



2 χρόνια αργότερα έκανε την εμφάνισή της η 3^η σειρά του A112. Η μεγαλύτερη εξωτερική διαφορά βρισκόταν στο πίσω μέρος, όπου οι αεραγωγοί διέτρεχαν κατά μήκος τις πίσω κολώνες, ενώ παράλληλα τα φανάρια ήταν μεγαλύτερα και, στην περίπτωση των Elegant και Abarth εκδόσεων, είχαν ενσωματωμένο το φως της όπισθεν. Περνώντας στο εσωτερικό, το πίσω κάθισμα επανασχεδιάστηκε και πλέον φιλοξενούσε 3 άτομα, κάνοντας το όχημα 5θέσιο.

Η κορυφαία έκδοση έγινε ακόμα γρηγορότερη, αφού παράλληλα με τον κινητήρα 982cc έγινε διαθέσιμος και ένας μεγαλύτερος, 1050cc και απόδοσης 70 ίππων και 85Nm ροπής. Το Autobianchi A112 Abarth 70HP ήταν κατά 1 δευτερόλεπτο πιο γρήγορο στο sprint 0-100km/h, και η τελική του ταχύτητα ξεπερνούσε τα 160km/h. Το «μικρό» Abarth 58, καταργήθηκε το 1976.